"ကေလးအေတြး"

ကေလးႏွစ္ေယာက္ ဆရာ၀န္ထံေရာက္လာသည္။ ဆရာ၀န္က ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ သားတုိ႕ ဟုေမးေသာအခါ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္ျပားေစ့ကုိ မ်ိဳခ်လုိက္မိတယ္ ခင္ဗ်။ ထုိအခါ ဆရာ၀န္က ေဘးမွပါလာေသာ အျခားကေလးငယ္ကုိ ၾကည့္လုိက္သည္။ ထုိကေလးက ေအာ္ဟစ္ငုိရွဳိက္ေနသည္။ ေနစမ္းပါဦး၊မင္းကေရာ ဘာျဖစ္လုိ႕ငုိေနတာလဲ။ က်န္ကေလးငယ္က ရွဳိက္သံၾကားမွ ေျဖသည္။ သူမ်ိဳခ်လုိက္တဲ့ ပုိက္ဆံက ကၽြန္ေတာ့္ပုိက္ဆံ ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူႀကီးေတြေရာ ဘာထူးလုိ႕လဲဟုက်ေနာ္္ေတာ္ေတြးမိသည္။ သူတပါး၏ဒုကၡကုိ စာနာဖုိ႕ထက္
ကုိယ့္ပုိင္ဆုိင္မႈ ဆုံးရွဳံးနစ္နာျခင္း ကုိသာ ပုိၿပီး အဓိကက်သည္ဟု ေအာက္ေမ့တတ္ၾကသည္ မဟုတ္လား။ တုိက္တန္းနစ္ သေဘၤာႀကီးျမဳပ္ၿပီး လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသဆုံးသြားရသည္ဟူသည့္သတင္းကို ၾကားရသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္ ေထြေထြထူးထူး မခံစားရပါ။ ၀မ္းမနည္းမိပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ထုိအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းကုိက္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဟူေသာ စားသားတစ္ပုိင္းတစ္စကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ရဖူးပါသည္။ ဒီအတြက္ ထူးျခားၿပီး မအံ့ၾသမိေတာ့ပါ။ လူဆုိသည္မွာ ကုိယ့္ဒုကၡသာလွ်င္ အႀကီးက်ယ္ဆုံး ဟု သေဘာထားတတ္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ အေရးႀကီးေသာ လူနာတစ္ေယာက္ကုိ ေျမာက္ဥကၠလာေဆးရုံ ႀကီးသုိ႕ပုိ႕ရန္ တကၠစီတစ္စီး လက္ျပၿပီး တားခဲ့သည္။ တကၠစီ ဒရုိင္ဘာက ညဥ့္နက္ေနၿပီဟုေျပာကာ ၂၅၀၀ိ/ -ေတာင္းသည္။ ေလွ်ာ့ပါဦးဗ်ာ၊ လူနာကစကားကုိ ဆုံးေအာင္ေျပာခြင့္မရလုိက္ပါ။ ကားဆရာက ေဒါသ တႀကီးေမာင္းထြက္သြားသည္။ သူ႕ဆယ္ျပားေစ့ကုိ ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳခ်ခဲ့မိပါသလား။ သူ႕အတြက္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္၏အသက္ထက္ ေငြ၂၅၀၀ိ/က ပုိအေရးႀကီးေနေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကုိစိတ္မဆုိးမိပါ။ ရယ္ေမာေနခ်င္ပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သည္ (အကယ္စင္စစ္) ကေလးမ်ားသာျဖစ္ၾကပါသည္။

မင္းခုိက္စုိးစန္