“ေဖေဖ”

“တုိ ့ေဖေဖ”

စား၀တ္ေနေရး၊ ေငြရွာေပး

ေက်းဇူးႀကီးေပ၊ တုိ ့ေဖေဖ။

ကိစၥမ်ားျဖင္၊ ေပၚေပါက္လွ်င္

စီရင္တတ္ေပ၊ တို ့ေဖေဖ။

အိမ္ေထာင္အေရး၊ စီမံေပး

ေလးစားေလာက္ေပ၊ တုိ ့ေဖေဖ။

စဥ္းစားေျမာ္ျမင္၊ ဉာဏ္နဲ ့ယွဥ္

ပဲ့ျပင္တတ္ေပ၊ တုိ ့ေဖေဖ။

ႏုိင္ငံအက်ိဳး၊ တုိ ့အက်ိဳး

သယ္ပိုးႏုိင္ေပ၊ တုိ ့ေဖေဖ။

ဆရာမဆုိခိုင္းေသာ ကဗ်ားေလးကို ရႊတ္ဖတ္ရင္း အခ်ိန္မွာ ညေန ၃း၃၀ ရွိသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေက်ာင္းဆင္းခါနီးၿပီမို ့ ကၽြန္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သူ ့အလုိလုိ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေက်ာင္းဆင္းၿပီး အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ လြယ္အိပ္ကို ခ်ၿပီး ကစားဖုိ ့ အေတြးမ်ားနဲ ့ ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းသံကိုသာ နားစြန္ ့ေနမိ၍ ဆရာမ အသံကိုပင္ မၾကားႏုိင္ခဲ့ပါ။

“ေဒါင္ ေဒါင္”  “ေဒါင္ေဒါင္” “ေဒါင္ေဒါင္”

ေက်ာင္းဆင္းသံေခ်ာင္းသံ ၾကားသည္ႏွင့္ စာပြဲေပၚမွ စာအုပ္ကို လြယ္အိတ္တည္းထည့္ခါ အိမ္တို ့ အေျပးျပန္ခဲ့မိပါသည္။ အိမ္နဲ ့ မနီးမေ၀းသို ့ ေရာက္သည္နဲ ့ အိမ္ထဲမွာ ေခၽြးတလံုးလံုးျဖင့္ ထင္းခြဲေနေတာ့ ေဖေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္လုိက္ပါတယ္။ သို ့ေပမယ့္ အိမ္ေရာက္ရင္ ေဆာ့မည္ဆုိေတာ့ အေတြးမ်ားက ေဖေဖ ပင္ပင္ပန္းပန္း ထင္ခြဲေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို ေမ့ေပ်ာက္ေစခဲ့ပါတယ္။ 

အိမ္ေပၚသို ့ ေရာက္တာနဲ ့ အ၀တ္လဲၿပီး ကစားဖုိ ့ရန္ အိမ္ေအာက္သို ့ ဆင္းလာေသာအခါ ေဖေဖ့ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္ခဲ့ရပါတယ္။

“သားႀကီး ေဖေဖခြဲထားတဲ ့ ထင္ေတြကို အိမ္ရဲ ့အေနာက္ဖက္မွာ ေသခ်ာ သြားစီထားလုိက္”

ကၽြန္ေတာ္ အေတြးထဲမွာ အဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ကစားဖုိ ့ကလြဲလို ့ ထင္သယ္ဖုိ ့ အေတြးမ၀င္မိခဲ့ပါ။ သို ့ေပမယ့္ ေဖေဖ့ကို ေၾကာက္သျဖင့္ မသယ္ခ်င္ သယ္ခ်င္နဲ ့ သယ္ေနခဲ့ပါသည္။ ျခံ၀င္း အျပင္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ ့ ကစားတဲ့ အသံမ်ားက ကၽြန္ေတာ့ကို အေ၀းမွပင္ ဆြဲေခၚေနသလုိလုိ ခံစားေနမိပါသည္။  ေဖေဖခြဲထားတဲ ့ ထင္းမ်ားကို သံုးႀကိမ္ေလာက္ သယ္ၿပီးတာနဲ ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေဆာ့တာကိုပဲ အိမ္၀န္းထဲမွ ေငွးေနမိခဲ့သည္။ ေဖေဖက စိတ္မရည္သျဖင့္ ထင္းစနဲ ့ ဆြဲေပါက္လုိက္မွ ေဆာ့ခ်င္ေနေတာ့ အေတြးမ်ား ေပ်ာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖပစ္ေပါက္လုိက္တဲ့ ထင္းစက ကၽြန္ေတာ့ကို ထိမွန္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့ ဘယ္ဘက္လက္ ပြန္းပဲ့သြားပါတယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေဖေဖ လုပ္ရက္လုိက္ေလျခင္းေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့ ေဖေဖက ၿခံျပင္မွာ ကစားေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ ့ ေဖေဖေလာက္ သားသမီးေတြကို နားမလည္ေပးဘူးလို ့ ထင္ခဲ့မိပါတယ္။  အဲ့လုိနဲ ့ ညေရာက္ေတာ့ ေမေမက ကၽြန္ေတာ့ လက္က ဒဏ္ရာကို ေဆးလိမ္းေပးၿပီး ေခ်ာ့သိပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေဖေဖ့ကို စိတ္ေကာက္ၿပီး ေမေမ့ဘက္ကုိ လွည့္အိပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေမေမေခ်ာ့သိပ္ၿပီး သိပ္မၾကာလုိက္ပါ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ထိ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မသိလုိက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့ ပါးျပင္ကို ေအးစက္ေနတဲ့ ေရစက္ေလးေတြ ထိမွန္သလို ခံစားရလုိ ့ ကၽြန္ေတာ္ ႏုိးခဲ့ေပမယ့္ မ်က္လံုးမဖြင့္ဘဲ ၿငိမ္ေနလုိက္မိပါတယ္။ ငါ့ပါးကို ေရေတြလာက်ေနလား လို ့ ေတြးထင္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ထင္သလို မဟုတ္ခဲ့ပါ။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ ကို ထင္းစနဲ ့ေပါက္မိတဲ့ ေဖေဖဟာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စြာ မ်က္ရည္စမ်ားနဲ ့ ကၽြန္ေတာ့ကို နမ္းေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။

“ေၾသာ္ ေဖေဖရယ္”

သားသမီးအေပၚမွာ ဒီေလာက္ေတာင္ ခ်စ္ခင္တတ္ပါလားဆုိတဲ့ အေတြးမ်ားနဲ ့ ကၽြန္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏႈးၿပီး ေဖေဖ့ကို ဖက္အိပ္ခဲ့မိပါသည္။ သားလက္က ဒဏ္ရာထက္ ေဖေဖ့ရင္ထဲက ခံစားမႈက ပိုမ်ား နားေနမလား ဆုိတဲ့ အေတြးမ်ားနဲ ့ေပါ့။

လူရယ္လုိ ့ ျဖစ္လာရင္ မိဘဆိုတာ ရွိစၿမဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မိဘႏွစ္ပါးထဲမွ မိခင္ ေက်းဇူးေတြဟာ အႏိႈင္မဲ့ ျဖစ္သလုိ ဖခင္ ေက်းဇူးဟာလည္း ဒီအတုိင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မိသားစုတုိင္းမွာ ဖခင္ဟာ အဓိက ၀င္ေငြမ်ားကို  ရွာေဖြေပးသလုိ မိသားစုအတြက္ အခက္အခဲမ်ားကိုလည္း သားသမီးမ်ားေရွ ့မွ ဦးေဆာင္ေျဖရွင္းတတ္ၾကၿမဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေပၚက မူဗီေလးထဲမွာ သူ ့ေဖေဖကို သတိရတဲ့ စိတ္နဲ ့ ပထမဆု ရယူသြားတဲ့ ညီမေလး ျမင့္ျမတ္သူကို ေလးစားမိပါသည္။ လူတုိင္း မိဘေက်းဇူးကို သိတတ္နားလည္ၿပီး ေက်းဇူးဆပ္ႏုိင္တဲ့ သားသမီး အလိမၼာေလးမ်ား ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ။